پرخاشگری و لجبازی در کودکان ۲ – ۳ – ۴ ساله

پرخاشگری و لجبازی در کودکان ۲ – ۳ – ۴ ساله اتفاق غیر معمولی نیست، البته در مواقعی به عنوان یک سلاح، جهت تصاحب امیال و نیازها استفاده می شود. اگر فرزندتان، با عصبانیت همواره داد و بیداد می کند و یا وسایل را به زمین می زند و حتی اقدام به خودزنی می کند، نیاز است دلیل پنهان را بشناسید و با کاربرد دستورالعمل های اصولی، مانع تداوم شرایط شد. در این مطلب به نکات موثری گریزی زده شده است تا شاهد بهبود شرایط بود.
تاثیر لجبازی و پرخاشگری در خانواده ها

لجبازی و پرخاشگری را می‌توان به عنوان رفتار معمول بسیاری از کودکان برشمرد. مجادله و بحث‌های همیشگی، بخشی از زندگی روزمره خانوادگی محسوب می‌شوند. چنین طغیان هایی را میتوان آزمونی برای اعصاب و صبر والدین توصیف کرد.

به محض اینکه انتظارات مطابق با پیش زمینه ذهنی والدین، صورت نمی گیرد ممکن است دچار عصبانیت شده و تنبیه هایی را در نظر بگیرند اما مطمئناً تاثیرگذار نیست بلکه می تواند رابطه سالم کودک و والدین را دچار تنش کند.

متخصصان بیان می کنند که چنین تعارضاتی را حتی می‌توان کاملاً طبیعی برشمرد. کودکان به دلیل عدم شناخت محیط اطراف و تجربه احساسات مختلف، ممکن است برخورد درست را ندانند. این انرژی نهفته ممکن است به اشکال مختلف فوران کند.
لجبازی در کودکان نوپا

کودکان نوپا نمی توانند احساسات خود را واضح بیان کنند بنابراین برای نمایش استقلال و خود اتکایی، مبارزه هایی را صورت می‌دهند.

هرچقدر کودک در سن کمتری باشد، بیشتر تحت تاثیر محرک های محیطی قرار می‌گیرد. بزرگسالان باید با آگاهی و بینش مناسب نه تنها موجب سرکوب تمایلات شوند بلکه راهکارهایی را برای نمایش بهتر صورت دهند.

انتظار تربیت کودک بدون داشتن چالش‌ها و عصبانیت های گاه به گاه غیر ممکن است. والدین باید بدانند کودکشان ممکن است به خود یا دیگران ضربه بزند و حتی آسیب های جانی را تحمیل کند. در چنین موقعیت هایی، عصبانیت بیش از حد، یک واکنش معمول محسوب می شود به طور مثال جلب توجه را به عنوان ریشه برخی از رفتارهای پرخاشگرانه بیان می کنند.

اگر فرزندتان ترس از مسخره شدن، ترس از دست دادن، شکست و یا ناامیدی را تجربه می‌کند، باید چنین آشفتگی‌هایی را با طغیان خشم به نمایش بگذارد. درک اتفاقات پیرامون از توان کودکان خارج است بنابراین اگر موقعیت هایی مانند جدایی، بیماری یکی از اعضای خانواده و حتی انتقال به محیط جدید در شرف وقوع است، باید مقدمات را برای کودکان تشریح کرد تا این لحظات ناراحت کننده، کمتر آسیب بزنند. مراقبت و توجه بیشتر، شدت اقدامات تهاجمی را نیز کاهش می‌دهد.
بهترین برخورد برای کاهش پرخاشگری و لجبازی در کودکان ۲ – ۳ – ۴ ساله

در خانواده‌ای که چند فرزند وجود دارد، کودک نسبت به خواهر و برادر خود نیز حسادت میکند بنابراین در پشت پرده، ترس از دست دادن والدین و عدم توجه کافی به عنوان ریشه بیان می شود.

متخصصان روانشناس، افرادی دوره دیده و با تجربه هستند که می‌توانند نسبت به شرایط خاص مانند طغیان های ناگهانی و مکرر، راهنمایی هایی را ارائه کنند. واکاوی از علل دقیق سپس پیشنهاد برنامه درمانی می‌تواند تعارضات مربوطه را حل کرده و مقابله مناسب را برای رهایی از این بحران عاطفی، ممکن کند.

والدین همواره در جستجوی راهکارهای ساده هستند که بتوانند کودک را از هیولای خشم آزاد کنند. قبل از هرچیزی والدین باید آرامش خود را حفظ کنند. کشیدن نفس های عمیق می تواند انرژی تحلیل رفته را بازگرداند. درک احساسات کودک ساده نیست باید راهنمای روشنی داشت تا برخورد مناسب، صورت گیرد.
نقش مذاکره کلامی در کاهش پرخاشگری و لجبازی کودکان

در برخی از موقعیت ها ممکن است خشم کودک به حدی بوده که خارج از کنترل باشد و نتوان با مذاکره کلامی، آن را برطرف کرد بنابراین می‌توان شرایطی صورت داد تا بدون آنکه به خود آسیب بزند، فشار روانی را آزاد کند. بهترین موقعیت برای گفت و گو، زمانی است که از شرایط خشم دور شده است.

باید از کودک خواست تا توضیحاتی را ارائه کند، مطمئنا با همکاری بهتر می توان مدیریت کرد. برای یافتن دلایل خشم به طور غیرمستقیم، راهنمایی‌های را صورت دهید به طور مثال “آیا به این دلیل عصبانی هستی که من اول از برادرت مراقبت کردم، آیا از این ناراحتی که امروز وقت زیادی را برای بازی نداشتی”

هر زمان که فرزندتان توانست درگیری ها را به صورت شفاهی و مسالمت آمیز برطرف کند و یا سازش کرد، می توان با تحسین و تشویق امکان همراهی را افزایش داد علاوه بر اینکه فرصت تکرار نیز کاهش می یابد. والدین باید به کودک اثبات کنند که می‌دانند خشم درونی، همیشگی نیست و درک درستی از این هیجانات دارند.
تظاهر پرخاشگری و لجبازی در کودکان

ضربه زدن، گاز گرفتن و لگد زدن کودکان نوپا اتفاقاتی معمول در زندگی روزمره آنها محسوب می شود. برخی والدین پس از رویارویی با این قبیل رفتارهای پرخاشگرانه، نگران می‌شوند بدون آگاهی نمیتوان این قبیل تنش ها را کاهش داد.

رشد زبانی به عنوان یک کانال ارتباطی می تواند احتمال تعارضات را کاهش دهد. کودکان خردسال رفته رفته از خواسته ها و نیازهای خود آگاه می شود اما هنوز قادر به بیان واضح آن نیستند.

چنین لحظات ناامیدکننده ای، می توانند خشم و عصبانیت را تحریک کند که حتی به شکل برخوردهای فیزیکی فوران شود. یادگیری اصولی در سنین پایین‌تر مقدور نیست اما والدین به عنوان راهنماهایی صبور میتوانند شرایط را تسهیل کنند.
یکی از سوالات رایج خانواده‌ها این بوده، چرا کودک پرخاشگر می شود؟

رفتار پرخاشگرانه متناسب با موقعیت های روزمره است. برخی از کودکان احساسات منفی را تجربه می‌کنند که مرتبط با بی‌عدالتی یا نیاز های ارضا نشده است. اگر فرزندتان اقدام به کتک زدن میکند، نباید واکنش های لحظه ای نشان دهید بلکه با شیوه هایی معمول و گفتگوی مسالمت آمیز، دلایل درگیری و احساسات درونی را واکاوی کنید. بیان قوانین روشن و شفاف نیز می تواند احتمال تکرار را کاهش دهد.

اگرچه امور آموزشی هدفمند می‌توانند به عنوان اقدامات پیشگیرانه و تاثیرگذار بیان شوند اما موارد دیگری نیز تاثیرگذار هستند. پیشنهاد می شود، فضای کافی برای کودک جهت انجام فعالیت های مورد علاقه وجود داشته باشد. همچنین رفتار حمایتگرایانه متناسب با سن می تواند موجب عقب نشینی شده و احتمال سازش را دوچندان کند.

تمامی کودکان نوپا رفتارهای خاصی دارند اما عصبانیت و پرخاشگری مداوم در دوران نوزادی معمولی نیست. اگر والدین فریاد فرزندشان را مشاهده می کنند باید شیوه مقابله درست را بدانند. با رشد کودک، علاقه به محیط نیز دوچندان می‌شود و جایگاه بهتری کسب می کنند.
علت تشدید پرخاشگری و لجبازی در کودکان ۲ – ۳ – ۴ ساله

محیط های آموزشی نیز می‌توانند احتمال پرخاش را دوچندان کنند. مطمئناً کودکان چندانی درکی از آموزش اجتماعی ندارند بنابراین شرایط متفاوت است.

قوانین موجود در مهد کودک نیز متفاوت با قوانینی است که کودکان در خانه با آن مواجه هستند. با این حال برخی از کودکان آزادی کلامی را به نمایش نمی گذارند و اقدام به برخوردهای فیزیکی میکنند.

بسته به خلق و خو و شخصیت می توان انتظاراتی داشت. والدین به عنوان الگوی آموزشی فرزندشان محسوب می‌شوند، بنابراین خود نیز باید وسواس ویژه‌ای نسبت به امور مختلف داشته باشند. عامل خاص پرخاشگری در کودکان نوپا ممکن است به دلیل دفاع باشد مانند یک شخص یا یک اسباب بازی، ترس رهایی از موقعیت تهدیدکننده، تلاش برای اثبات خود، ناامیدی، نیازهای برآورده نشده و جلب توجه.
تشخیص پرخاشگری و لجبازی در کودکان ۲ – ۳ – ۴ ساله

تشخیص پرخاشگری ممکن است برای برخی ساده نباشد. اگر فرزندتان همواره در برابر پذیرش پیشنهادات و نصیحت ها، گارد دفاعی دارد، میتواند به منزله وجود چنین مشکلی باشد. این گروه زمانی موافقت می‌کنند که شرایط در راستای برآورده شدن خواسته های درونی آنها باشد. نگرش منفی نسبت به عدم دستیابی به نیازهای درونی می تواند آنها را با شخصیتی منفور، جلوه کند.

این کودکان، اغلب عاشق تضاد هستند و بسیار تکانشی رفتار می کنند. وقتی به کودک اصرار می شود که دستوری را رعایت کند، سعی می‌کنند به هر قیمتی از آن اجتناب کنند.

انداختن خود بر روی زمین، گریه و ضربه فیزیکی می تواند از مثال هایی باشند که در موقعیت هایی که تمایلات کودک برآورده نمی شود، صورت بگیرد.

اگرچه لجبازی ممکن است خانواده‌ها را آزار دهد اما باید دانست که میتوان با تغییر نگرش شاهد رهایی کودک نیز بود. وقتی در موقعیت هایی خاص، نمی تواند آرامش خود را حفظ کند، می بایست آموزش های اجتماعی صورت بگیرد.
نقش والدین در کاهش پرخاشگری و لجبازی در کودکان ۲ – ۳ – ۴ ساله

در موقعیت های بسیاری، والدین با مشاهده جنب و جوش فرزندشان و شادی، بسیار مشعوف شده و قلب خود را مالامال از گرما و محبت می بینند. اما در موارد دیگری چالش‌های عظیمی را نیز تجربه می‌کنند. کودکان نوپا ممکن است توانایی خودکنترلی خشم را نیاموخته باشند و اقدام به ضربه زدن، گاز گرفتن و یا حرکات دیگر کنند.

اگر چه تغییر رفتار آنها در عصبانیت چندان غیرطبیعی نیست اما می توان برای آموزش رفتار درست به کودک، اقداماتی را صورت داد. والدین باید قوانین خانه را به صورت شفاف به کودک تفهیم کنند.

مطمئنا عدم آموزش درست، بازخورد نامناسب را به همراه دارد. کودکان خردسال به لمس کردن و جستجو علاقه بسیاری دارند، می توان فضای منزل را به نحوی چید که وسایل ارزشمند و قیمتی در دسترس کودک نباشند. هشدار و پافشاری نسبت به رعایت قوانین نیز اهمیت دارد.

اغلب کودکان نسبت به تهدیدها و تنبیه، مقاومت بیشتری نشان می‌دهند. تقویت رفتار های مثبت می تواند نوعی آموزش و حتی شیوه ای جایگزین باشد که تاثیر دو چندانی را به همراه دارد.

برای کاهش تمرکز کودک می توان از شیوه های متعددی استفاده کرد. هیچ اشکالی ندارد که گاهی حواس را پرت کنید البته نباید زیاده رویی نمود.

شناخت علائم هشدار دهنده پرخاشگری برای بسیاری از خانواده ها، ممکن نیست. تربیت کودکان ساده نبوده و می‌تواند تنش هایی را در خانواده منجر شود. برخی از والدین با احساس گناه فرزندشان را تنبیه بدنی می کنند مطمئنا تاثیرگذار نیست بلکه باید مسئولیت عواقب آن را در آینده پذیرفت.

متخصصان درمانگر در صورت وجود شواهد هشدار دهنده و بیش از حد معمول، می توانند خدماتی را ارائه کنند. اگر فرزندتان همراه صدماتی به خود یا دیگر کودکان تحمیل می‌کند، مانند کبودی، آسیب به سر و گاز زدن، همچنین حملات فیزیکی که برقراری مسیرهای ارتباطی با سایرین را ناممکن کرده است حتی می تواند به منزله زنگ خطر هشدار دهنده باشد.

این قبیل کودکان نه تنها در بین سایرین محبوب نیستند بلکه اغلب توسط مربیان مدرسه و همسایگان حتی از بازی کردن با دیگر کودکان منع می شوند. عدم درمان می‌تواند امنیت ذهنی و روحی را از بین ببرد.
بهترین شیوه تربیت کودکان پرخاشگری و لجباز

طغیان خشم درونی ممکن است اختلالات رفتاری را به همراه داشته باشد. آموزش اصولی و داشتن برنامه مدون که در آن پاداش هایی برای رفتار خوب و جلوگیری از رفتار بد فراهم شود، می تواند به عنوان روشی ساده و تاثیرگذار باشد.

اگرچه ممکن است نوزادان، لجباز یا بد اخلاق به نظر برسند اما بخشی از فرآیند طبیعی یادگیری محسوب می شود. اگر همواره برای تربیت کودک، گاردی سفت و سخت دارید و با چهره‌ای برافروخته، عصبانیت را نشان می دهید. تکرار این رفتار می تواند زمینه آموزش را از بین ببرد و مطمئناً کودک نیز یاد می گیرد که چنین رفتارهایی می تواند به نتیجه دلخواه منجر شوند.
اصلاح محیط می تواند خطر بروز طغیان های رفتاری را در کودک کاهش دهد. مطمئناً وجود اشیای شکستنی و یا وسایل گرانقیمت، احتمال شکست و آسیب را دوچندان می‌کند. کودکان در سنین پایین با کاوش در محیط در تلاشند بیشتر بیاموزند.
اکتشاف به منزله شیطنت نیست و اگر والدین محدودیت‌هایی را منجر شوند، فرآیند یادگیری عالی کودک را دچار اختلال می کنند. ایمن کردن فضای منزل می تواند به عنوان اقدامی موثر یاد شود تا نه تنها با خیال راحت بازی کرده و بیاموزد بلکه از شنیدن پاسخ منفی از زبان والدین، برآشفته نشوند.
بهتر است نسبت به درخواست‌های کودک تعادل را برقرار کرد. باید به کودک اجازه داد تا زمانی را خارج از منزل به جنب و جوش و انجام فعالیت های مختلف مشغول باشد.
انجام امور خلاقانه و فعالیت های بدنی نه تنها انرژی درونی را رها می کند بلکه به خواب راحت منجر می‌شود علاوه بر آنکه احتمال سرسختی و اطاعت کاهش یافته و زمینه مطیع شدن نیز فراهم می شود.
همواره باید توجه کودک را تغییر داد. مطمئنا اگر فرزندتان آماده انجام کار اشتباهی است می توانید نام او را صدا بزنید و توجه به یک اسباب بازی جلب کنید.
در هنگام خروج از منزل می توان با انتخاب کتاب مورد علاقه، میان وعده های جذاب و حتی اسباب بازی های کوچک، کمک کرد فرزندتان اوقات خوشی را سپری کند. مطمئنا نه تنها زمینه حواس پرتی کاهش می یابد بلکه رفتار خوب نیز نهادینه می‌شود.
باید به کودک یاد بدهید که مراقب رفتار خود باشد. گاز گرفتن، ضربه زدن و لگد زدن اگرچه از واکنش های نامناسب در این سن محسوب می‌شوند اما می‌توان با عکس العمل مناسب نیز احتمال آسیب را کاهش داد علاوه بر آن که زمینه تعامل به شکل ایمن فراهم شود.
اگر فرزندتان ناخواسته آسیب‌هایی را تحمیل می‌کند و یا اقدام به ضربه زدن می‌کند، می‌توانید با آموزش اصولی احتمال چنین برخوردهایی را کاهش دهید. به طور مثال دست کودک را بگیرید و به چشمان او نگاه کنید و بگویید ما نمیزنیم، ما مراقب هستیم، سپس همچنان اقدام به لمس بخشی که دچار ضربه شده است، مانند بازو، صورت و غیره بپردازید. با این اقدام تفاوت ضربه زدن و لمس معمول را می آموزد.
چنین تکنیکی برای آموزش نحوه تعامل با حیوانات کوچک و کودکان کم سن تر نیز بسیار موثر است.

تاثیر تنبیه در کاهش پرخاشگری و لجبازی کودکان

تنبیه اگرچه به عنوان شیوه ای ساده برای بسیاری از والدین محسوب می‌شود اما پیامدهای منفی به همراه دارد که میتواند به امتناع از همکاری، منجر شود به نحوی که تکرار رفتار نادرست صورت میگیرد.

بهتر است، خانواده‌ها برای تفهیم بهتر مفهوم نظم و انضباط شیوه دیگری را در نظر بگیرند. مطمئناً حفظ منافع شخصی نیز ممکن می‌شود. برخی از والدین نسبت به اجرای عواقب رفتار نامناسب فرزندشان چندان محکم رفتار نمی کنند، باید کودک بداند که یک رفتار چه نتیجه خاصی به همراه دارد.

البته نباید اقدام به تهدید توخالی کرد که با گذشت زمان، شخصیتی دروغگو از والدین در ذهن کودک ترسیم می شود. اگر به فرزندتان قبل از رفتن به تماشای تلویزیون یا هر فعالیت مورد علاقه گفتید که اتاقش را تمیز کند در صورت عدم همکاری، نباید عقب نشست. سازگاری بیش از حد میتواند نتیجه عکس به همراه داشته باشد.

تعیین روال و قوانین متناسب با سن کودک اهمیت بسیاری دارد. باید فرزندتان بداند در هر موقعیتی، چه انتظاراتی وجود دارد و اختلالات چه عواقبی به همراه دارند. تنظیم برنامه های روزانه و هفتگی می‌تواند در بهبود رفتار و عملکرد، تاثیر شایانی به همراه داشته باشد.
نحوه همکاری اصولی در پرخاشگری و لجبازی در کودکان ۲ – ۳ – ۴ ساله

برنامه زمانی خواب و بیداری بهتر است به طور شفاف بیان شود. البته باید مطمئن شد کودک به اندازه کافی می خوابد. کمبود خواب می‌تواند مشکلات رفتاری به ویژه خشم و عصبانیت های ناگهانی را به دنبال داشته باشد.

در صورت نیاز به اصلاح روال، جزئیات را مطرح کنید. لجبازی کودکان و نوجوانان چندان پدیده عجیبی نیست بنابراین نباید با برخورد نادرست، زمینه ناامیدی و عصبانیت را موجب شد.

تعامل اصولی به عنوان یک راز طلایی محسوب می‌شود. آشفتگی های بزرگ، پدیده های ناراحت کننده هستند که میتوانند بنیان خانواده را نیز تحت تاثیر قرار دهند. مذاکره کردن به معنای تسلیم در برابر خواسته کودکان نیست مطمئناً این اقدام می‌تواند به حفظ احترام متقابل نیز منجر شود.

برای کودکان لجباز هیچ چیز بدتر از تسلیم شدن در برابر اراده دیگران نیست. آنها ایده های خود را دارند و می خواهند از آنها پیروی کنند.

انتخاب لباس غذا و فعالیت های اوقات فراغت باید با مشورت صورت گیرد. می توان چندین انتخاب را مطرح کرد تا به شکل غیر مستقیم و بدون درگیری فرصت فراهم شود.

عکس العمل نامناسب والدین می تواند به تشدید مشکلات منجر شود. اگر با بهانه گیری های مداوم فرزندتان، مواجه هستید باید مدارا کرده و ارتباط درست را آموزش دهید. برخورد صحیح والدین در گام نخست، کوتاه نیامدن، عنوان می‌شود.

مطمئنا مقابله و حتی واکنشهای مانند اخم از دید کودک، پنهان نمی ماند. البته به مفهوم نداشتن قاطعیت نیست بلکه در موقعیت های مختلف بی اعتنایی و قاطعیت می توانند بازخورد بهتری به دنبال داشته باشد.
راهکار درمان پرخاشگری و لجبازی در کودکان ۲ – ۳ – ۴ ساله

اغلب از دلایل پرخاشگری و لجبازی در کودکان ۲ – ۳ – ۴ ساله این بوده که نمی توانند ببینند قلمرو آنها توسط افراد دیگر، احاطه شده است. همچنین مالکیت شدیدی نسبت به وسایل و اسباب بازی های خود دارند.

در این سن، کودک میخواهد احساسات، رفتارها و توانمندی‌های زیادی را بشناسد. در صورت ناتوانی برای مقابله و واکنش نادرست والدین، باید انتظار چالش های متعددی را در آینده داشت. پرخاشگری و لجبازی حتی حضور در محیط‌های اجتماعی را با محدودیت‌هایی مواجه میکند. رفته رفته و پس از عبور از دو سالگی می توان انتظار درک بهتر کودکان را داشت که با داشتن شخصیتی منسجم، تصمیمات بهتری اتخاذ می‌کنند.

تفهیم موضوع با پاداش و تشویق به منزله اهمیت دادن است تا کودک با شیوه‌های مختلفی مانند فریاد و پرخاش، تصمیم‌گیری را به مسیری دیگر وارد نکند. اگر چه تقابل قدرت، ممکن است شما را آشفته کند اما باید بدانید تربیت این گروه از کودکان سخت تر بوده و استفاده از مشاوره های تخصصی روانشناسی می تواند چالش ها را شناسایی و برطرف کند. استفاده مداوم از کلماتی مانند نه، دست نزن، نکن، نرو و غیره نیز پیشنهاد نمی شود.

کودکان همواره مایلند همدلی و همراهی والدین را ببینند، مطمئنا حضور پررنگ در فعالیت های روزمره نیز می‌تواند این نتیجه را به همراه داشته باشد.

داشتن ارتباط چشمی و گوش کردن نیز حمایت و پشتیبانی است که این مفهوم را منتقل میکند تا حرف ها و نظریه ها شنیده شود. مطمئناً بیان ناگفته ها و نصیحت در زمانی که کودک نا آرام است نه تنها تأثیر گذار نیست بلکه تکیه گاه بودن و حامی بودن را نیز متزلزل خواهد کرد.

متاسفانه برخی از خانواده‌ها تعهدی نسبت به حرف ها و قول های خود ندارند، چنین عملکردی نه تنها از نظر آموزشی، تاثیرات منفی به همراه دارد بلکه به تشدید خشم و تهاجم نیز منجر خواهد شد.
نقش روانشناس در بهبود پرخاشگری و لجبازی کودکان

روانشناسان کودک، افرادی دوره دیده هستند که می‌توانند با شناسایی علت لجبازی کودک، راهکارهای موثری را پیشنهاد دهند. جالب آن که اقدامات پیشگیرانه نیز وجود دارند که می توانند شرایط را بهتر کنند.

برخی از والدین با انجام رفتارهای اشتباه، کودک را در بن بست های مداوم می‌اندازند که می‌توانند لجبازی را به عنوان یک رفتار همیشگی، نهادینه کنند. خوشبختانه حال مشاوره حضوری و تلفنی نیز فرصتی است تا بتوان از خدمات این افراد خبره بهره جست تا در آینده شاهد فرایند اجتماعی شدن بهتر بود علاوه بر آنکه آینده درخشان نیز محقق شود.

استفاده از سیستم تشویق و انتخاب فعالیت مورد علاقه نه تنها به تکرار رفتار مناسب کمک می کند بلکه تاثیر شگرفی در ارتقای اعتماد به نفس نیز دارد. پرهیز از عجله و شتاب نیز ضروری است.

متاسفانه برخی از والدین با مداومت و فشار بر کودک جهت تربیت اصولی نه تنها بازخورد مناسبی را مشاهده نمی کنند بلکه باید انتظار پرخاش رفتاری را نیز داشته باشند.

الگوی رفتاری مناسب والدین باید بگونه ای باشد که با رفتار منطقی و مدبرانه، زمینه بروز خشم و طغیان رفتاری را کاهش دهند. گوش دادن به کودک می تواند نوعی آموزشی غیر مستقیم باشد تا رفته‌رفته بیآموزند که علت بروز خشم و عصبانیت خود را بیان کنند. ممکن است آزار و اذیت اطرافیان، خستگی و یا گرسنگی به عنوان عامل پنهان، مطرح باشد.

بیان جزئیات اصول اخلاقی و حفظ احترام کودکان موجب شده که در فضایی سالم رشد کنند. مطمئنا وجود قوانین سختگیرانه می تواند زمینه بروز احساسات منفی را کاهش دهد.

اگر استرس روحی و اضطراب در محیط منزل زیاد است، باید در این زمینه پاکسازی صورت گیرد. شیوه تربیتی سختگیرانه والدین می‌تواند آزار و اذیت زیادی را برای کودک به دنبال داشته باشد.
عواقب پرخاشگری و لجبازی در کودکان ۲ – ۳ – ۴ ساله

پرخاش کودکان نه تنها موانعی را برای رشد و تکامل به همراه دارد بلکه منجر به خشم درونی می شود که می تواند به شکل شکست وسایل اطراف و زد و خورد به نمایش درآید. خستگی و گرسنگی نیز احتمالاتی هستند که می‌توانند اوضاع نابسامان را به همراه داشته باشد.

بهتر است که پیامد برای کودک، تشریح شود تا برای امیال و آرزوهای خود تلاش کند علاوه بر آنکه در محیط ها، نقشی را برعهده بگیرد.

شاید عجیب به نظر برسد اما برخی از کودکان به دلیل مشاهده برنامه های خشن، ممکن است آموزش‌های غلطی را دریافت کنند بنابراین باید در انتخاب کارتون نیز دقت نظر داشت. کاهش تماشای تلویزیون نیز پیشنهاد می شود تا بتوانند انرژی درونی خود را در فعالیت های دیگر تخلیه کنند.

قلدری و پرخاشگری کودکان بسیاری از والدین را خجالت زده میکند اما باید بدانید که چنین رفتارهایی، شایع هستند و به نوعی ابراز احساسات محسوب می شوند. نباید با عکس العمل سریع به ویژه تنبیه کردن، وضعیت را بغرنج کرد. کودکان نیاز دارند با والدین خود ارتباط لذت بخشی را تجربه کنند بنابراین محیط مناسبی در منزل می بایست فراهم باشد که قوانین و قواعد به صورت شفاف بیان شوند.

سیاست بی اعتنایی نیز توانسته به کمرنگ کردن رفتار نامناسب کودکان منجر شود. نباید کنترل خود را از دست داد و مسائل را به شیوه ای دیگر حل کرد. این گروه از کودکان در پوشیدن لباس مناسب و حتی انتخاب غذا نیز ممکن است لجبازی کنند و داد و بیداد صورت دهند.‌