کشف یک زبان ارتباطی غیرکلامی جهانی

با وجود اینکه هزاران زبان در سراسر جهان صحبت می شود، یک مطالعه جدید نشان داده است که یک سیستم ارتباطی غیرکلامی و جهانی وجود دارد که فراتر از زبان ها پیش می رود.

محققان دانشگاه ایالتی جورجیا به درکی در مورد نحوه شکل گیری ارتباط غیرکلامی ما براساس زبان مادری رسیده اند.

شیدا اوزچالیشکان (Şeyda Özçalışkan)، نویسنده این مطالعه، استاد روانشناسی در ایالت جورجیا، سال هاست که به بررسی پیوند پیچیده بین زبان و تفکر می پردازد.

آخرین تحقیقات او بر روی بزرگسالان بود و اکنون بر روی کودکان بین سه تا ۱۲ سال تمرکز کرده است که انگلیسی یا ترکی زبان مادری آنهاست.

انتخاب زبان انگلیسی و ترکی برای مطالعه بسیار مهم بود.

او که زبان مادری اش، ترکی است، در یک بیانیه دانشگاهی می گوید: انگلیسی و ترکی مورد مقایسه اولیه قرار گرفتند زیرا از نظر نحوه صحبت در مورد رویدادها با هم تفاوت دارند.

اگر به زبان ترکی صحبت کنید و بخواهید وارد شدن کسی به خانه را توصیف کنید، باید جملات را بخش بخش کنید. مثلا بگویید او در حال دویدن بود و سپس وارد خانه شد. اما اگر به زبان انگلیسی صحبت کنید تنها می گویید:او دوان دوان وارد خانه شد. همه اجزاء در یک جمله فشرده قرار می گیرند. به این ترتیب، بیان دویدن و ورود با هم در یک عبارت واحد در انگلیسی، آسان تر از ترکی است. ما می خواستیم بفهمیم که آیا زبان بدن نیز این تفاوت ها را دنبال می کند یا خیر و کودکان از چه زمانی این الگوها را یاد می گیرند.

در این مطالعه کودکانی شرکت داشتند که از دستان خود برای نشان دادن اعمال خاص مانند دویدن به داخل خانه، هم با گفتار و هم بدون گفتار استفاده می کردند. هنگامی که کودکان از حرکات همراه با گفتار استفاده می کردند، حرکات آنها الگوهای زبان مادری آنها را منعکس می کرد. با این حال، هنگامی که فقط از بدون گفتار استفاده می کردند، تفاوت بین زبان های ترکی و انگلیسی به میزان قابل توجهی کاهش می یافت.

اوزچالیشکان خاطرنشان می کند:بیان دویدن و ورود در یک حرکت در مقایسه با گفتار آسان تر است، به ویژه برای تُرک زبانان که باید دویدن و ورود را در دو جمله جداگانه در گفتار خود بیان کنند. بنابراین وقتی صحبت نمی کنید، حرکت بدن نباید از این قانون پیروی کند و می توانید به راحتی آن ها را کنار هم قرار دهید.

این الگوهای خاص زبانی در حرکات بدن در اوایل زندگی ظاهر می شوند و کودکان سه یا چهار ساله شروع به نشان دادن این الگوها در حرکات گفتاری مشترک خود می کنند.

در این تحقیق همچنین مطالعاتی بر روی بزرگسالان بینا و نابینا، اعم از انگلیسی و ترک زبان با استفاده از روش های مشابه انجام شد. نتایج با نتایج یافت شده در کودکان مطابقت داشت حتی در میان شرکت کنندگانی که از بدو تولد نابینا بودند و هرگز شاهد حرکات بدنی نبودند.

بسیاری از حرکات مشاهده شده در این مطالعه شبیه سیستم نشانه ای بودند که توسط کودکان ناشنوا بدون مواجهه با زبان های اشاره مرسوم ایجاد شده اند. این شباهت به وجود یک سیستم حرکات جهانی بالقوه اشاره دارد که از زبان، توانایی شنوایی یا بینایی فراتر می رود و ارتباط گسترده تری را ممکن می سازد.

مرحله بعدی این تحقیق، همان طور که اوزچالیشکان نشان می دهد، متشکل از کودکان نابینای ترک و انگلیسی زبان است تا مشخص شود که آیا این الگوها در آنها نیز مانند کودکان بینا و بزرگسالان در اوایل زندگی ظاهر میشوند یا خیر.