چه می‌شد اگر زمین بیش از یک ماه داشت؟

ماه تأثیرات مختلفی بر زمین دارد، اما اگر بیش از یک ماه وجود داشت، چه اتفاقی برای زمین و حیات روی آن می‌افتاد؟

آنقدر به حضور آن کره تنها و درخشان خاکستری مایل به سفیدی که در آسمان شب آویزان است، عادت کرده‌ایم که به‌ندرت درمورد اینکه حضور آن چه پیامدهایی برای ما دارد، فکر می‌کنیم. ما همچنین از ستاره‌های شانس خود تشکر نمی‌کنیم که فقط یک ماه داریم تا روی زمین تأثیر بگذارد و موجب چندین پدیده طبیعی روی زمین شود. اما اگر زمین بیش از یک ماه می‌داشت، چه می‌شد؟

سیستم زمین و ماه در منظومه شمسی منحصر‌به‌فرد است. جرم ماه ۰٫۰۱۲ جرم زمین است، درحالی‌که جرم اکثر قمرها فقط حدود ۰٫۰۰۰۳ جرم سیاره آن‌ها است. اندازه ماه عامل مهمی در ایجاد حیات پیچیده روی زمین است.

ماه مسئول جزرومدهای بلندی است که سوپ بنیادین زمین اولیه را تکان داد. به خاطر وجود ماه است که شبانه‌روز ما ۲۴ ساعت طول می‌کشد، ماه به موجوداتی که طی شب به فعالیت و شکار مشغول می‌شوند، نور می‌دهد و محور زمین را در زاویه‌ای حفظ می‌کند که چرخه ثابتی از فصول را داشته باشیم.

وجود ماه‌های متعدد تأثیر قابل‌توجهی بر زمین خواهد داشت و موجب رویدادهای مختلفی از امواج جزرومدی بزرگ گرفته تا خورشیدگرفتگی‌ها و ماه‌گرفتگی‌های بیشتر می‌شود. زندگی انسان به‌شدت تحت‌تأثیر قرار خواهد گرفت، زیرا زندگی در نزدیکی خطوط ساحلی و استفاده از آب‌راه‌ها برای حمل‌و‌نقل دشوار خواهد شد.

تأثیر بر جزر و مد

ماه کشش گرانشی بر زمین وارد می‌کند که موجب ایجاد جزرومد در پهنه‌های آبی بزرگ روی زمین می‌شود. درواقع، کشش گرانشی ماه موجب می‌شود اقیانوس‌ها درجهت کشش به سمت بالا بیایند.

اگرچه جاذبه گرانشی بین خورشید و زمین ۱۷۷ بار قوی‌تر از جاذبه بین ماه و زمین است، ازنظر ایجاد جزر و مد در اقیانوس‌ها، ماه بر خورشید غلبه دارد. بنابراین، تمام جزرومدهای بزرگی که می‌بینید، عمدتا توسط ماه تنهای ما ایجاد می‌شوند. آیا می‌توانید تصور کنید اگر بیش از یک ماه وجود داشت، اندازه جزرومدها چگونه تحت تأثیر قرار می‌گرفت؟

نیل کومینز، ستاره‌شناس و استاد فیزیک دانشگاه مین کتابی در این‌باره نوشته است که اگر زمین دو ماه داشته باشد، چه خواهد شد. او در کتاب خود ادعا می‌کند که ماه دوم در مداری بین ماه کنونی و زمین مستقر خواهد شد. کشش گرانشی آن روی زمین به اندازه‌ای بالا خواهد بود که جزومدهایی هشت برابر بلندتر از چیزی که امروز می‌بینیم، ایجاد کند. چنین امواج جزرومد بزرگی موجب بلایای طبیعی مانند سونامی، زلزله و فعالیت‌های آتشفشانی بسیار قوی می‌شد. واضح است که همه این اتفاقات موجب تخریب گسترده و درنتیجه انقراض جمعی تعداد زیادی از موجودات زنده خواهند شد.

در صورت داشتن بیش از دو ماه، جزرومدها قوی‌تر و مخرب‌تر خواهد بود. اگرچه این موضوع همچنین به موقعیت نسبی ماه‌ها نسبت‌ به زمین نیز بستگی دارد و بسته به موقعیت ماه‌ها، دامنه امواج بزرگ‌تر یا کوچک‌تر خواهد شد، زیرا وجود ماه‌های متعدد می‌تواند تأثیرات یکدیگر روی زمین را تقویت یا آن را خنثی کند.

همچنین چرخه جزر مد (برای مثال، در زمین، هر ۲۴ ساعت دو مد یا فراکشند و دو جزر یا فروکشند داریم) مانند حالت کنونی منظم نخواهد بود.

مطمئناً خورشیدگرفتگی‌ها و ماه‌گرفتگی‌های بیشتری نسبت‌به زمان حاضر تجربه خواهیم کرد. همچنین شب‌ها روشن‌تر خواهند شد، زیرا اکنون فقط یک ماه برای منعکس کردن نور خورشید به سمت زمین وجود دارد. ما همچنین ساعت تاریکی کم‌تری خواهیم داشت. این اتفاق حداقل برای ستاره‌شناسان اتفاق خوبی نخواهد بود، زیرا وجود نور زیاد در شب مشاهده ستاره‌ها را بسیار دشوارتر می‌کند.

ازآنجاکه تفاوت بین جزرومد هزاران فوت خواهد بود، زندگی در کنار خطوط ساحلی تقریباً غیرممکن خواهد شد. این امر به‌طور قابل‌توجهی منطقه قابل سکونت روی زمین را کاهش می‌دهد و موجب افزایش چشمگیر جمعیت مناطق شهری دور از آب می‌شود.

با وجود چنین آب‌های غیرقابل پیش‌بینی، استفاده از مسیرهای آبی به‌عنوان وسیله‌ای برای حمل‌و‌نقل بسیار خطرناک خواهد بود.

برخورد بین ماه‌ها

درحال‌حاضر، ماه هر سال ۳٫۸ سانتی‌متر از زمین دور می‌شود که در حدود سرعت رشد ناخن‌های شما است. در همین حین، ماه زمین را می‌کشد و سرعت چرخش سیاره را کند می‌کند. درنتیجه این اتفاق، هر ۴۰ هزار سال، روزهای ما یک ثانیه طولانی‌تر می‌شود. اگر دو ماه وجود داشته باشند، این روند تسریع خواهد شد.

میلیون‌ها سال دیگر، روز ۱۶ درصد طولانی‌تر خواهد بود و بیش از ۲۸ ساعت طول خواهد کشید. اکنون کمی زمان اضافی در روز ممکن است خیلی خوب به‌نظر برسد، اما مشکلی که وجود دارد این است که ماه اضافه به سمت ماه کنونی حرکت خواهد کرد و اینجا است که خطر واقعی پیش می‌آید.

پس از میلیون‌ها سال، دو ماه با هم برخورد خواهند کرد. این برخورد آنقدر عظیم خواهد بود که هسته ماه‌ها متلاشی خواهد شد، گدازه از مرکز آن‌ها فوران خواهد کرد و به فضا پرتاب خواهد شد. درهمین‌حین، بقایا در همه جهات پرتاب می‌شود و برخی از آن‌ها به زمین برخورد می‌کند و دهانه‌های برخوردی عظیمی را ایجاد خواهد کرد. این اتفاق، رویدادی آخرالزمانی برای کل حیات روی زمین خواهد بود.

بقایایی که به زمین برخورد نمی‌کند، توسط گرانش زمین به دام انداخته می‌شود و حلقه‌ای را در اطراف استوا تشکیل می‌دهد که چیزی شبیه حلقه‌های دور زحل خواهد بود و البته مدت زیادی دوام نخواهد داشت. درعرض چند سال، بقایای حاصل از برخورد بین ماه‌ها به هم می‌پیوندد و جسم بزرگ و منفردی را تشکیل می‌دهد که شاید حیاتی که باقی بماند آن را ماه یا چیز بهتری بنامد. نتیجه نهایی این رخدادها این خواهد بود که یک ماه به دور زمین در گردش خواهد بود و عصر دیگری از حیات آغاز خواهد شد.