پل خشکی برینگ: آیا باتلاقی باستانی سیبری و آمریکا را به هم متصل می‌کرد؟

در عصر یخبندان، پل خشکی برینگ محیطی باتلاقی با رودخانه‌ها و دریاچه‌های کوچک بوده که مهاجرت برخی گونه‌ها را تسهیل و بر سر راه دیگران، مانع ایجاد کرد.

براساس یافته‌های پژوهشی جدید، پل خشکی برینگ یا برینگیا که در عصر یخبندان بین سیبری و آلاسکا قرار داشت، در واقع بیشتر شبیه محیطی باتلاقی بود تا سرزمینی به‌شکل پل خشک و مسطح. کشف جدید می‌تواند توضیح دهد که چرا برخی حیوانات مانند پرندگان توانستند به راحتی از مسیر پل خشکی عبور کنند، در حالی که گونه‌هایی مانند کرگدن‌های پشمالو (Coelodonta antiquitatis) از مهاجرت باز ماندند.

پل خشکی برینگ که اکنون به زیر آب‌های تنگه برینگ بین آلاسکا و روسیه رفته، از حدود ۳۶ هزار سال پیش تا ۱۱ هزار سال پیش روی سطح آب قرار داشت. پیش‌تر، دانشمندان گمان می‌کردند که این منطقه شبیه استپ‌های خشک و علفزارهای سیبری و آلاسکا بوده است. اما تا پیش از پژوهش جدید، کسی به‌طور مستقیم کف اقیانوس را که زمانی این «پل» روی آن قرار داشته، بررسی نکرده بود.

به‌گزارش لایوساینس، سال گذشته گروهی از پژوهشگران به سرپرستی سارا فاول، زمین‌شناس در دانشگاه آلاسکا فربنکس، با کشتی تحقیقاتی سیکولیاک به دریای برینگ سفر کردند. هدف پژوهشگران از سفر تحقیقاتی و نخستین تلاش علمی برای بررسی دقیق منطقه، جمع‌آوری نمونه‌های رسوبی از کف دریا و بازسازی شرایط اقلیمی و چشم‌انداز پل خشکی در گذشته بود.

پژوهشگران در دریای برینگ به جای استپ خشک، شواهدی از محیط باتلاقی کشف کردند

گروه پژوهشگران نتایج مطالعه‌ی خود را در نشست سالانه اتحادیه ژئوفیزیک آمریکا (AGU) در واشینگتن دی. سی. ارائه کردند. برخلاف انتظارات، به جای استپ خشک و باز، شواهدی از محیط باتلاقی کشف شد که با رودخانه‌ها و دریاچه‌های کوچک پوشیده شده بود. فاول توضیح می‌دهد: «ما به دنبال چند دریاچه بزرگ بودیم، اما آنچه پیدا کردیم شواهدی از تعداد زیادی دریاچه کوچک و کانال‌های رودخانه‌ای بود.»

نمونه‌های رسوبی که از کف اقیانوس جمع‌آوری شد، شامل رسوبات دریاچه‌ای، گرده‌های گیاهی، فسیل‌های کوچک، دی‌ان‌ای باستانی و مواد آلی بود. یافته‌ها نشان داد که منطقه در گذشته پوشیده از درخت و خزه بوده است. همچنین، پژوهشگران تخم‌های دافنی یا کک آبی (Daphnia) را نیز در منطقه شناسایی کردند که نوعی سخت‌پوست آب شیرین است.

محیط باتلاقی احتمالاً برای گونه‌هایی مانند پرندگان بسیار مناسب بوده است. علاوه‌بر‌این، شواهدی از حضور پستانداران بزرگ‌تر نیز در منطقه یافت شد. به‌عنوان مثال، در یکی از مکان‌ها دی‌ان‌ای ماموت کشف شد. همچنین، مشخص شده در زمانی که پل خشکی وجود داشته، گاومیش‌های کوهان‌دار از اوراسیا به آمریکای شمالی مهاجرت کردند و اسب‌ها نیز از آمریکای شمالی به اوراسیا رفتند.

فاول در بیانیه‌ای اعلام کرد: «حتی اگر منطقه بیشتر از دشت‌های سیلابی و برکه‌ها تشکیل شده بود، چراگاه‌ها در مناطق مرتفع‌تر و خشک‌تر قرار داشتند و حیوانات در آن مکان‌ها چرا می‌کردند.»

با‌این وجود، به نظر می‌رسد محیط برای برخی گونه‌ها که نتوانستند بین قاره‌ها جابه‌جا شوند، مساعد نبوده است. به‌عنوان نمونه، کرگدن پشمالو (بومی اوراسیا)، شتر آمریکایی (بومی آمریکای شمالی و مرکزی) و خرس کوتاه‌چهره (بومی آمریکای شمالی)، از جمله گونه‌هایی هستند که موفق به عبور از این مسیر نشدند.

جنا هیل، زمین‌شناس در سازمان زمین‌شناسی ایالات متحده، درباره‌ی کشف جدید می‌گوید: «چشم‌انداز مرطوب و باتلاقی ممکن است برای برخی گونه‌ها به صورت یک مانع عمل کند، یا برعکس، برای گونه‌هایی که در آب زندگی می‌کنند، مسیر مناسبی باشد.» در نهایت، پژوهشگران می‌گویند برای درک بهتر تأثیر محیط بر مهاجرت گونه‌ها، همچنان به مطالعات بیشتری نیاز است.