بارش باران الماس درسیارات

کیهان لایتناهی زیباست و جذابیت های فراوانی برای تماشا و کاوش دارد. یکی از فرضیه های مهمی که راجع به سیارات خارج از منظومه شمسی وجود دارد ، باران الماس است. به عقیده دانشمندان، احتمالا آسمان سیارات یخی در سراسر کیهان سرشار از الماس خواهد بود

مطالعات نشان داده ترکیبات کربن فشرده میتوانند در دماهای فراتر از حد تصور دانشمندان به الماس تبدیل شوند که این مسئله بارش الماس را به پدیده رایجی در غول های یخی بدل می کند. در گذشته شواهد آزمایشگاهی باعث شدند تا سردرگمی در شرایط ایجاد الماس ها خصوصاً در غول های یخی نظیر اورانوس و نپتون (Neptune) به وجود بیاید.

برای بررسی موضوع فوق و خروج از ابهام محققان دو نوع آزمایش انجام دادند:نوع نخست آزمایش های فشرده سازی دینامیکی است که در آن ترکیبات کربن در معرض شوک ناگهانی قرار می گیرند و نوع دیگر آزمایش های فشرده سازی استاتیک است که طی آن کربن وارد یک محفظه شده و به تدریج تحت فشرده سازی قرار خواهد گرفت. تا به امروز آزمایش های دینامیکی برای تشکیل الماس به دما و فشار بسیار بالاتری احتیاج داشته است.

مونگو فراست در آزمایشگاه ملی شتاب دهنده SLAC واقع در کالیفرنیا به همراه همکارانش مجموعه جدیدی از آزمایش ها را با استفاده از فشرده سازی استاتیک و گرمایش دینامیکی انجام دادند و موفق به فشرده سازی کربنی به نام پلی استایرن شدند. (همان پلیمری که برای ساخت فوم پلی استایرن بکار میرود)

با فشرده سازی این کربن بین دو الماس و سپس ضربه زدن به آن به وسیله نور اشعه ایکس، مشاهده شد که الماس ها از پلی استایرن در دمای حدود ۲۲۰۰ درجه سانتی گراد و فشاری قریب به ۱۹ گیگاپاسکال تشکیل می شوند که شرایطی شبیه به فضای داخلی کم عمق دو غول یخی اورانوس و نپتون است

این فشارها بسیار کم تر از فشارهایی است که در آزمایش های قبلی با استفاده از فشرده سازی دینامیکی برای تشکیل الماس ضروری بود. به گفته فراست، این موضوع با نتایج ثابت شده مخالف بود و آن چیزی نبود که ما انتظار داشتیم ببینیم اما به خوبی پیش رفت و همه چیز را به هم گره زد.

دانشمندان قبل از این گمان می کردند که باران الماس تنها در سیارات بزرگ و غول پیکر می بارد حال آنکه این اتفاق در سیاره های کوچکتر هم امکان پذیر است. با این اوصاف از ۵۶۰۰ سیاره فراخورشیدی که وجود آن ها تائید شده، نزدیک به ۱۹۰۰ سیاره ممکن است که بارش الماسی داشته باشند.

علاوه بر این یافته ها به نوعی ثابت می کنند که در منظومه شمسی (Solar System)، الماس ها میتوانند در عمق های کمتر تشکیل شوند و این موضوع درک ما از دینامیک فضای داخلی سیارات غول پیکر را تغییر می دهد. شکل گیری الماس در عمق کم می تواند به باران های الماسی اجازه نفوذ به مرکز سیارات را بدهد که این مسئله به نوبه خود روی میدان های مغناطیسی جهان های یخی تأثیر می گذارد و پیچیدگی و ناشناخته بودن آن ها را تائید خواهد کرد.