این علائم یعنی دچار تنگی کانال نخاعی شده اید!

تنگی کانال نخاعی چیست و آیا می تواند به صورت مادر زادی ایجاد شده باشد؟ تنگی کانال نخاع همراه با چه علائمی است و چگونه تشخیص داده می شود؟
تنگی کانال نخاع عبارت است از کاهش فضایی که نخاع در آن قرار دارد و این کاهش فضا سبب فشار به نخاع و ریشه های عصبی در کنار دیسک گردن و دیسک کمر می شود و بر اثر آن گردن درد و کمر درد ایجاد می شود. اغلب عمده تنگی ها در قسمت گردن و کمر مشاهده می شود. این مشکل در نواحی پشتی و سینه ای نادر است.

تنگی کانال نخاع ممکن است به طور اکتسابی یا به طور مادر زادی ایجاد شود. در حالت مادر زادی قطر کانال نخاع در افراد به صورت اولیه کم است بنابراین امکان دارد بسیاری از پاتولوژی ها و مشکلات کمری به راحتی باعث بروز علائم شدید در یک شخص شود.

عاملی که باعث ایجاد تنگی نخاع شده می تواند روی ریشه های عصب که در کنار دیسک کمر و دیسک گردن قرار دارد فشار زیادی اعمال کند و منجر به ایجاد گردن درد، کمر درد و در مراحل پیچیده تر پا درد و دردهای شدید دست شود. باید گفت از شایع ترین دلایل بروز کمر درد در سنین بالا تنگی کانال نخاع است. دلایل این تنگی بسیار متنوع است.

انواع تنگی کانال نخاعی
تنگی کانال نخاعی را از لحاظ محل به سه نوع مرکزی، محیطی و سوراخ بین مهره ای تقسیم کرده اند. هریک از این انواع تنگی کانال نخاع علائم متفاوتی دارند. بیمارانی که به تنگی کانال نخاعی مرکزی مبتلا هستند، علائمی مانند خستگی در قسمت پاها در هنگام ایستادن یا راه رفتن دارند و عملا نمی توانند روی پاهای خود بیستند و فعالیت خود را ادامه دهند.

بیماران مبتلا به تنگی کانال نخاعی محیطی نیز علائمی مانند درد ریشه عصبی و هم درجاتی از لنگش متناوب را دارند.

بیماران مبتلا به تنگی سوراخ عصبی هم که در آنها فقط سوراخ عصبی تنگ می شود، علائم به صورت درد شدید تیر کشنده در اندام تحتانی است که بیمار احساس می کند دچار پارگی دیسک کمر شده است.

تشخیص تنگی کانال نخاعی
تشخیص این عارضه کار بسیار سختی است زیرا علائمی مشترک با دیگر بیماری ها دارد مثلا مشکلات کمر علائمی مانند تنگی کانال نخاعی دارد اما افرادی که دچار تنگی کانال نخاعی شده اند مشکلات کمر ندارند. اخیرا آسیبی از ناحیه کمر ندیده اند.

برای تشخیص تنگی کانال نخاعی اولین علائم مشکلات و درد در ناحیه پا است. به این صورت که گاهی ممکن است برای تعیین علت تنگی کانال نخاعی از آزمایش های عکسبرداری مخصوصی از قبیل ام آر آی یا سی تی اسکن استفاده می شود. این آزمایش ها و سایر روش های عکسبرداری می تواند تصاویری حاوی جزئیات کامل استخوان ها و بافت های نرم ستون فقرات تولید کند که به تشخیص این عارضه کمک زیادی می کند.

به طور کلی برای تشخیص عارضه تنگی کانال نخاعی از موارد زیر استفاده می شود:

سوابق پزشکی: در ابتدا پزشک با معاینه بالینی و بررسی سوابق پزشکی حدس می زند که دچار مشکل تنگی کانال نخاعی هستید یا خیر؟

رادیولوژی: عکس رادیولوژی مشخص می کند که آیا تنگی کانال نخاعی وجود دارد یا خیر؟ اما نمی تواند ناحیه دقیق آن را با ریز جزئیات نمایش دهد.

ام آر ای: می تواند تصویر دقیق از بافت نرم مفاصل، دیسک ها و اعصاب و نخاع ایجاد کند.

نوار عصب و عضله: نوار عصب و عضله کمک زیادی به پزشک می کند که ببیند کدام اعصاب درگیری دارند و شدت درگیری چقدر است.