گمانه‌زنی دانشمندان در مورد تاریخ احتمالی انقراض انسان‌ها

دانشمندان انگلیسی در پژوهش جدیدی که با شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای انجام شد، به این نتیجه رسیدند که انقراض انسان‌ها احتمالا در ۲۵۰ میلیون سال آینده رخ خواهد داد.

به نقل از دیلی میل، یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که انسان‌ها در ۲۵۰ میلیون سال آینده منقرض خواهند شد؛ البته این در صورتی است که بخواهند همین حالا سوزاندن سوخت‌های فسیلی را متوقف کنند.

شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای کارشناسان «دانشگاه بریستول»(University of Bristol) نشان می‌دهند سیاره ما با یک انقراض دسته‌جمعی روبه‌رو خواهد شد که تمام پستانداران را از بین می‌برد.

پژوهشگران می‌گویند، هرگونه حیاتی که هنوز روی زمین زنده است، در آینده باید با دمای بین ۴۰ تا ۷۰ درجه سلسیوس مقابله کند اما پژوهش آنها گازهای گلخانه‌ای ناشی از سوزاندن سوخت‌های فسیلی و سایر منابع انسانی را محاسبه نکرده است. بنابراین، تاریخ مرگ ما احتمالا زودتر خواهد بود.

این اولین انقراض دسته‌جمعی از زمان مرگ دایناسورها به شمار می‌رود.

دکتر «الکساندر فارنسورث»(Alexander Farnsworth) دانشیار ارشد دانشکده علوم جغرافیایی دانشگاه بریستول و سرپرست این پژوهش گفت: چشم‌انداز در آینده دور بسیار تیره به نظر می‌رسد. سطح دی‌اکسید کربن شاید به دو برابر سطح کنونی برسد. انسان‌ها به دلیل ناتوانی در دفع این گرما از طریق عرق کردن و خنک کردن بدن خود، همراه با بسیاری از گونه‌های دیگر از بین می‌روند.

به گفته پژوهشگران، در ۲۵۰ میلیون سال آینده همه قاره‌های زمین با هم حرکت می‌کنند و ابرقاره‌ای به نام «پانگیا اولتیما»(Pangea Ultima) را تشکیل می‌دهند. زمین به شکل یک دونات درمی‌آید که در وسط آن یک دریای داخلی قرار دارد. این دریا تمام آن چیزی است که از اقیانوس اطلس باقی می‌ماند. اقیانوس آرام، بیشتر سطح زمین را اشغال خواهد کرد.

پانگیا اولتیما تنها یکی از پیش‌بینی‌های احتمالی در مورد این موضوع است که ابرقاره زمین پس از گرد هم آمدن تکتونیک‌های صفحه به چه شکلی درمی‌آید. تراز دقیق هر چه باشد، دانشمندان مطمئن هستند که قاره‌های زمین به آرامی با هم ادغام می‌شوند و یک توده گرم، خشک و عمدتا غیرقابل سکونت را تشکیل می‌دهند. براساس این نظریه، فرآیندهای تکتونیکی در پوسته زمین که قاره‌ها را به هم نزدیک می‌کنند، به فوران‌های آتشفشانی مکرر منجر می‌شوند و انتشار قابل توجه دی‌اکسید کربن را در جو به همراه می‌آورند که سیاره را بیشتر گرم می‌کند.

یکی دیگر از شکل‌های کمتر شناخته‌شده گرمایش جهانی، درخشش طبیعی خورشید است که به طور پیوسته سیارات را داغ‌تر می‌کند. دکتر فارنسورث گفت: ابرقاره تازه پدیدآمده به طور موثری یک ضربه سه‌گانه ایجاد می‌کند که شامل اثر قاره‌ای، خورشید داغ‌تر و کربن‌ دی‌اکسید بیشتر در جو خواهد بود و به افزایش گرما در بیشتر سیاره منجر خواهد شد. نتیجه این اتفاقات، یک محیط عمدتا ناملایم بدون منابع غذایی و آب برای پستانداران است. دمای گسترده بین ۴۰ تا ۵۰ درجه سلسیوس و حتی شدیدتر از اندازه روزانه، همراه با سطوح بالای رطوبت در نهایت سرنوشت ما را رقم خواهد زد.

پژوهشگران در این پروژه، از مدل‌های رایانه‌ای آب‌وهوا برای شبیه‌سازی کردن روند دما، باد، باران و رطوبت در پانگیا اولتیما استفاده کردند. آنها برای تخمین زدن سطح آتی دی‌اکسید کربن، از مدل‌های حرکت صفحه تکتونیکی، شیمی اقیانوس و موارد دیگر استفاده کردند تا ورودی‌ها و خروجی‌های کربن دی‌اکسید را ترسیم کنند.

پژوهشگران تاکید کردند، سهم انتشار دی‌اکسید کربن ناشی از سوختن سوخت‌های فسیلی را که معمولا به ‌عنوان بزرگ‌ترین علت تغییرات آب‌وهوایی کنونی ذکر می‌شوند، در نظر نگرفته‌اند. آنها به این نتیجه رسیدند که دی‌اکسید کربن می‌تواند از حدود ۴۰۰ قسمت در میلیون کنونی به بیش از ۶۰۰ قسمت در میلیون در میلیون‌ها سال آینده افزایش یابد.

پروفسور «بنجامین میلز»(Benjamin Mills) پژوهشگر «دانشگاه لیدز»(University of Leeds) و از اعضای این گروه پژوهشی گفت: فرض بر این است که انسان سوزاندن سوخت‌های فسیلی را متوقف خواهد کرد؛ در غیر این صورت، ما آن اعداد را خیلی زودتر خواهیم دید.

یافته‌ها نشان می‌دهند که تنها بین هشت تا ۱۶ درصد از زمین‌ برای پستانداران قابل سکونت خواهند بود اما احتمالا همه گونه‌های پستانداران از بین خواهند رفت. بدتر از همه اینکه ابرقاره عمدتا در نواحی گرم و مرطوب استوایی قرار می‌گیرد. بنابراین، بیشتر سیاره ممکن است با دماهای داغ‌تر از اندازه تحمل بسیاری از گونه‌های پستانداران روبرو شود.

فارنسورث گفت: ما نمی‌توانیم پیش‌بینی کنیم که انسان‌ها تا چه زمانی وجود خواهند داشت. با وجود این، می‌توانیم حدس بزنیم که چنین دنیایی در آینده‌ برای ما مهمان‌نواز نخواهد بود.

وی افزود: اگر پناهگاه‌های تحت کنترل محیط‌ زیست با تهویه مطبوع بسازیم، ممکن است بتوانیم زنده بمانیم اما احتمالا باید تأسیسات دیگری را نیز برای تولید مواد غذایی ایجاد کنیم.

یک امید دیگر برای بشریت، شکل‌گیری تمدن در سیارات منظومه‌های شمسی دیگر است اما این در حال حاضر فقط یک موضوع علمی-تخیلی به شمار می‌رود.

فارنسورث گفت: بقای ما به این موضوع بستگی دارد که آیا می‌توانیم از این سیاره فرار کنیم و اگر نمی‌توانیم، آیا ظرفیت استفاده کردن از راه‌حل‌های مهندسی زمین را برای مدیریت آب و هوا داریم.