والدین نباید خاطره تنبیه‌های خود در کودکی را برای فرزندانشان بگویند زیرا این خاطرات به کودک بسیار آسیب می‌زند.

لیلا شقاقی متخصص روانشناس درباره اثر نامطلوب تعریف خاطرات ناگوار دوران مدرسه خود بر کودکان اظهار کرد: والدین زمانی که درباره خاطرات بد دوران کودکی خود با كودكانشان صحبت می‌كنند در واقع هدف و قصدشان ايجاد اطمينان و آرامش بوده درحالی که این کار، اشتباه است.

او در ادامه افزود: خانواده ها برای کودکان خود درباره تنبیه‌هایشان در گذشته صحبت نکنند. كودكان امروزه به دلايل مختلف احساس نا امنی بيشتری می کنند و با بيان این گونه مطالب بسیار مضطرب می شوند. بيان خاطرات بد گذشته والدين برای كودكان نوعی خودافشايی محسوب می‌شود، خودافشايی در اصل يک مهارت برای كسب بهتر ارتباط مؤثر به حساب می آید كه در بسياری از موارد مورد استفاده قرار می گيرد. نكته مهم اين است كه خانواده ها هنگام رو به رو شدن با شرايط سخت نباید از خودافشایی استفاده کنند. خودافشايی بايد به يک اتحاد ختم شود اتحادی که ارتباط عميق ايجاد كند تا به رشد، بهبود و مقابله با گسستگی و عدم درک متقابل بینجامد و از رفتارهای مخرب مثل انتقاد و تحقير جلوگيری شود. بيان خاطرات بد منجر به تأييد احساس نگرانی و خود افشايی در كودک می‌شود. خانواده ها با تعریف خاطرات تنبیه خود برای کودکان موجب ایجاد رويدادهای استرس زا در کودک می شوند.

او در ادامه افزود: بنابراين پيشنهاد می شود به جای تعريف، با کودکانتان بیشتر همدلی كنيد. همدلی شما با احساس کودکتان به اين معني است كه او را درک کرده و آن را می پذیرید. هيجان فرزندتان در چنين شرايطی فروكش كرده و فرصتی برای تفكر صحيح و حل مسائل ايجاد می شود.

این متخصص روانشناسی بیان کرد: بسیاری از والدین با مفهوم واقعی اضطراب آشنا نیستند، آنان فکر می‌کنند که اگر کودک سر مسأله ای گریه کند، اضطراب دارد یا اصولا به مساله اضطراب توجهی ندارند. اضطراب در واقع، حالت ناخوشایندی از نگرانی و ترس است که منبع خاصی برای آن وجود ندارد.  این نگرانی، ترس و اضطراب موجب می‌شود موقعیت و رفتار کودک دچار برخی مشکلات شود و سطح عملکرد او پایین می‌آید؛ در واقع منظور از سطح عملکرد در روانشناسی، سطح عملکرد انطباقی است. یعنی کودک در رفتار اجتماعی، تحصیلی و ارتباط خود با خانواده به خاطر ترس مبهم و نگرانی اش، دچار مشکل می‌شود.