انسان تا چه مسافتی می‌تواند بدون وقفه بدود؟

ورزشکاران معمولاً در دوهای ۵ کیلومتر و ۱۰ کیلومتر شرکت می‌کنند. اما انسان‌ها طی یک بار دویدن بدون توقف، حداکثر چه مسافتی را می‌توانند بپیمایند؟

برای بسیاری از مردم دویدن تا ۱٫۵ کیلومتر هم سخت است، اما برخی می‌توانند به راحتی تا ۱۰ کیلومتر هم بدوند. قهرمانان فراماراتن در مسافت‌های بیشتر از ۴۲ کیلومتر می‌دوند. اما انسان‌ها تا چه مسافتی می‌توانند بدوند، قبل از اینکه مجبور به توقف شوند؟

برای پاسخ به این سوال، ابتدا باید مشخص کنیم منظور از «توقف» چیست. به‌نقل از لایوساینس، دین کارنازس، رکورددار غیررسمی طولانی‌ترین دویدن بدون خواب است. او در سال ۲۰۰۵، مسافتی برابر ۵۶۳ کیلومتر را در مدت سه و نیم روز دوید.

در سال ۲۰۲۳ هاروی لوئیس، دونده ابرماراتن رکورد جدیدی را در نوعی از مسابقات دو در مسافت طولانی به نام «دوردور زدن» به نام خود ثبت کرد. در این نوع مسابقات، دوندگان در هر ساعت یک دایره ۶٫۷ کیلومتری را می‌دوند و این کار را تا آنجا ادامه می‌دهند که فقط یک دونده ایستاده باقی بماند.

لوئیس در ساعات زیادی (معادل ۴٫۵ روز) آن حلقه‌ها را دوید و مسافت دویدن او در مجموع به ۷۲۴ کیلومتر رسید و در پایان هر ساعت، فقط چند دقیق استراحت می‌کرد و سپس به دویدن ادامه می‌داد.

ازآنجا که دونده‌های اولتراماراتن معمولاً استراحت‌های کوتاهی برای پیاده‌روی، غذاخوردن، بستن کفش‌ها، استفاده از توالت یا بسته به نوع و طول مسابقه، خوابیدن می‌کنند، رکورد رسمی برای طولانی‌ترین دویدن بدون توقف وجود ندارد. اما اگر چنین رکوردی وجود داشت، احتمالاً نیاز به استفاده از توالت مهم‌ترین محدودیت می‌بود.

جنی هافمن، فیزیکدان دانشگاه هاروارد و دونده فراماراتن می‌گوید: «فکر می‌کنم دراینجا نیاز به توالت رفتن عامل محدودکننده خواهد بود.» هافمن رکورد جهانی سریع‌ترین عبور از آمریکا با پای پیاده توسط یک زن را در اختیار دارد (او طی ۴۷ روز و ۱۲ ساعت و ۳۵ دقیقه موفق به انجام این کار شد).

گیوم میلت، فیزیولوژیست ورزشی در دانشگاه ژان مونه فرانسه می‌گوید انسان‌ها دارای ویژگی‌هایی هستند که به ما امکان می‌دهد در دویدن استقامتی عملکرد خوبی داشته باشیم.

انسان‌ها عضلات نسبتاً بزرگی در ناحیه‌ی باسن دارند که به حرکت به جلو کمک می‌کند، توانایی ذخیره انرژی کشسانی در تاندون‌ها و عضلات خود را دارند و رباط‌های گردنی قوی‌ای دارند که حین دویدن مغز را ثابت نگه می‌دارد.

انسان‌ها همچنین به دویدن در گرما به خوبی سازگار شده‌اند، زیرا می‌توانیم دمای بدن خود را ازطریق عرق کردن تنظیم کنیم. حتی اگر دمای محیط بسیار بالا باشد، قادر هستیم دمای مرکزی بدن خود را نسبتا پایین نگه داریم و این مزیتی بزرگ نسبت به بیشتر گونه‌ها است.

با وجود سازگاری‌هایی که به آن‌ها اشاره شد، انسان‌ها هیچ‌گاه به‌طور خاص برای دویدن مسافت‌های بسیار طولانی تکامل نیافته‌اند. لیبرمن می‌گوید برای بیشتر دوران تاریخ، انسان‌ها باید برای بقای خود به سختی تلاش می‌کردند. اگر درست بدوید، آسیب نبینید و تغذیه مناسبی داشته باشید، بدن می‌تواند کارهای شگفت‌انگیزی انجام دهد، اما این کاری نیست که ما برای آن تکامل یافته‌ایم.

عوامل فیزیکی مختلفی مانند آسیب‌دیدگی، خستگی عضلانی یا کم‌خوابی می‌توانند دونده را مجبور به توقف و استراحت کنند. اما استقامت ذهنی نیز در دویدن استقامتی نقش دارد. برای ادامه دادن به دویدن به مدت چندین روز، دونده‌های فراماراتن باید بتوانند از پس درد و خستگی برآیند و به حرکت ادامه دهند.

دانیل لیبرمن، زیست‌شناس تکاملی از دانشگاه هاروارد می‌گوید ما توانایی بالایی برای مجبور کردن خود به انجام انواع کارهای فوق‌العاده داریم. شما باید بخواهید این کار را انجام دهید و به نظرم من مهم‌ترین عامل محدودکننده استقامت انسان‌ها، ذهنی است.

کسانی که در مسافت‌های بسیار طولانی می‌بدوند، برای جلوگیری از آسیب نیاز به تمرینات زیاد دارند. هافمن قبل از دویدن فرامرزی خود، هفته‌ای ۳۲۲ کیلومتر می‌دوید تا مطمئن شود هم آمادگی هوازی برای دویدن در مدت زمان طولانی و هم قدرت استخوانی برای تحمل فشارهای مکرر ناشی از دویدن روی آسفالت را دارد.

هر ساله افراد بیشتری به شرکت در اولتراماراتن‌ها اقدام می‌کنند، به‌طوری‌که تعداد شرکت‌کنندگان بین سال‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۲۰ بیش از ۱۶۷۶ درصد افزایش یافته است. با افزایش محبوبیت این ورزش، دونده‌های جدید رکوردهای قدیمی را به چالش می‌کشند و شاید حتی آن‌ها را بشکنند.

هافمن با توجه به تمایل روزافزون انسان‌ها برای شرکت در این مسابقات معتقد است که مرزها و محدودیت‌هایی که برای دویدن اولتراماراتن وجود دارد، همچنان فراتر خواهد رفت و انسان‌ها توانایی‌های بیشتری در این زمینه به نمایش خواهند گذاشت.